ในพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตมีระบบสั่งการให้เราทำการเลียนแบบ
การเลียนแบบจึงเป็นไปโดยธรรมชาติ
วัยเด็กการเลียนแบบเกิดขึ้นโดยไม่คิดเยอะ...
แค่เห็นแล้วทำตาม...
เช่น เห็นแม่ทาลิบสติกก็ทำตามบ้าง...
ไม่รู้หรอกว่าแม่ทาไปทำไม?
เห็นพี่ชายเล่นสมมติไขน็อต ก็ทำตามบ้าง....
ไม่รู้หรอกว่านี่คือการซ่อมอุปกรณ์
เด็กเลียนแบบโดยไม่คิดแค่เห็นก็ทำตาม....
ดังนั้น...
ระมัดระวังการทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม...
ระวังการเป็นต้นแบบของการใช้อารมณ์....
และขณะเดียวกันก็ควรอยู่กับลูกเพื่อเป็นต้นแบบที่เหมาะสม....
เพราะธรรมชาติของมนุษย์ต้องการต้นแบบ....
หากไม่มีใครอยู่เพื่อปฏิสัมพันธ์กับเขา....
เขาก็จะเลียนแบบการ์ตูนที่ดู...
เลียนแบบเพื่อนที่มีพาวเวอร์...
หรือตรงกันข้ามอาจยอมเพื่อนที่ดูมีอำนาจ....
อยากให้ลูกมีทักษะอะไร...
อยู่กับลูกและเป็นต้นแบบของทักษะนั้น
ด้วยการโคช...ไม่ใช่แค่อธิบาย
เพราะคนเราจะว่ายน้ำเก่ง...
ไม่ได้อยู่ที่คู่มือและคำอธิบาย
แต่อยู่ที่การลงมือ...และมีโคชที่ดี
ref : พญ.เสาวภา พรจินดารักษ์
No comments:
Post a Comment